Marzę o czymś bardzo prostym - życie Nazaretu w pracy i kontemplacji Jezusa

To słowa św. Karola de Foucauld. Zanim przejdę do omówienia kolejnych zasad pojednania finansowego z Bogiem, chciałbym opowiedzieć o dwóch filarach chrześcijańskiego minimalizmu. Nazaret i modlitwa to rzeczywistości, które niczym dwa wielkie żagle wprawiają w ruch realizację idei prostego, ubogiego życia z Bogiem.

Ktoś powiedział, że największą katechezą jest ponad 30 lat milczenia i ukrytego życia Jezusa w Nazarecie. Zwykłe, rodzinne życie Jezusa z Maryją i Józefem, w trudach, w zmaganiu się z codziennymi problemami, koniecznością zdobycia środków utrzymania i zaspokojenia podstawowych potrzeb jest z pewnością bliskie każdemu. Czas pracy fizycznej i krzątania się w domu, czas rozmów, wspólnych posiłków, modlitw, pielęgnowania pobożności i tradycji ją wyrażających. Czas dzielenia radości i trosk. A jednocześnie niezwykła obecność tajemnicy objawiającego się Słowa, które Maryja i Józef mogli kontemplować z tak bliska, którego obecnością mogli na co dzień nasiąkać. Wyobrażam sobie, że było to życie surowe, wymagające, proste, jednocześnie ciche, pokorne, pełne zawierzenia, wdzięczności i wsłuchiwania się w Boga.

Nazaret, wybrany przez Boga jako najlepsze miejsce dla Jego Syna, fascynował wielu, choćby św. Karola de Foucauld, który owładnięty był ideą życia ubogiego, ukrytego, nic nieznaczącego. Może być także zaproszeniem dla nas, którzy -choć mamy wszystko- nosimy w sobie podobną tęsknotę:

Marzę o czymś bardzo prostym… Prowadzić życie Nazaretu w pracy i kontemplacji Jezusa. Mała rodzina, mała domowa wspólnota, jak najprostsza, jak najmniejsza.

Żadnego szczególnego ubioru - jak Jezus w Nazarecie; nie mniej niż osiem godzin pracy dziennie (o ile możności ręcznej) - jak Jezus w Nazarecie; ani rozległych posiadłości, ani okazałych siedzib, ani wielkich wydatków, ani nawet hojnych jałmużn, ale skrajne ubóstwo we wszystkim - jak Jezus w Nazarecie. Jednym słowem we wszystkim twym wzorem - Jezus w Nazarecie.

Mój Panie Jezu, jakże szybko stanie się ubogim ten, kto kochając Cię z całego serca nie będzie mógł znieść, że jest bogatszy od swego Umiłowanego! Mój Panie Jezu, jakże szybko stanie się ubogim ten, kto pamiętając o tym, że cokolwiek się uczyni jednemu z tych małych, czyni się Tobie, a wszystko, czego jemu się nie czyni, tego nie czyni się i Tobie, ulży według swych możliwości wszelkiej biedzie.

Nie mogę pojąć miłości bez potrzeby, bez naglącej potrzeby zgodności, upodobnienia się, a nade wszystko bez dzielenia wszelkich trudów, wszelkich przeciwności, wszelkiego ciężaru życia ... Być bogatym, żyć wygodnie, żyć sobie spokojnie ze swych dóbr, kiedy Ty byłeś ubogi, żyłeś w niedostatku, utrzymując się mozolnie z ciężkiej pracy – jeśli chodzi o mnie, ja nie mogę, mój Boże. Nie mogę kochać w ten sposób. Nie przystoi, by sługa był większy od swego Pana.


Po drugie modlitwa. Tutaj odpowiednim obrazem są odwiedziny Jezusa u Marty i Marii:
W dalszej ich podróży przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła. A Pan jej odpowiedział: Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona. (Łk 10:38-42)

Mimo deklaracji, że Bóg jest na pierwszym miejscu, czas dla Niego, czas modlitwy, jest okrojony i zepchnięty na margines dnia. W naszym zabieganym życiu musimy zadbać o równowagę pomiędzy posługą Marty a skupieniem Marii. Jesteśmy zbyt zajęci, żeby się nie modlić!

Jeśli czujemy, że nie dajemy już rady, jesteśmy wyjałowieni, brak nam sił do stawienia czoła przeciwnościom, wtedy usiądźmy u nóg Pana. Zarówno twoje, jak i moje serce domaga się antidotum na presję i szalone tempo życia. Wykonanie wszystkich obowiązków czy to w kuchni, czy w biurze nie jest żadnym rozwiązaniem. Jest nim pozostawienie tego wszystkiego od czasu do czasu, żeby usiąść i spokojnie porozmawiać z Jezusem.

Potrzeba nam często nie egzotycznych wczasów, ucieczki od rzeczywistości w świat komputera, tabletu, ogłupiającego filmu lub odreagowania na zakupach, lecz zamknięcia się w pokoju, a może wyjścia z domu do kościoła, na kwadrans, pół godziny, żeby jak Maria usiąść u stóp Pana i przysłuchiwać się Jego mowie.