Fundament (wg św. Ignacego)

Jak na byłego żołnierza przystało św. Ignacy udzielił w swoich Ćwiczeniach duchowych krótkich, do bólu logicznych i radykalnie porządkujących nasz stosunek do rzeczy (i rzeczywistości) wskazówek:

Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją.

Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony.

Z tego wynika, że człowiek ma korzystać z nich w całej tej mierze, w jakiej mu one pomagają do jego celu, a znów w całej tej mierze winien się od nich uwalniać, w jakiej mu są przeszkodą do tegoż celu.
I dlatego trzeba nam stać się ludźmi obojętnymi [nie robiącymi różnicy] w stosunku do wszystkich rzeczy stworzonych, w tym wszystkim, co podlega wolności naszej wolnej woli, a nie jest jej zakazane [lub nakazane], tak byśmy z naszej strony nie pragnęli więcej zdrowia niż choroby, bogactwa [więcej] niż ubóstwa, zaszczytów [więcej] niż wzgardy, życia długiego [więcej] niż krótkiego, i podobnie we wszystkich innych rzeczach.

[Natomiast] trzeba pragnąć i wybierać jedynie to, co nam więcej pomaga do celu, dla którego jesteśmy stworzeni.


W jaki sposób używać tego, co mnie otacza? To tylko środki do celu, a nie cel.
Ciekawe, że Ignacy nie gloryfikuje ani bogactwa, ani ubóstwa wskazując raczej na konieczność rozeznania i zachowania obojętności wobec tego, co nie prowadzi mnie bezpośrednio do służby Bogu, ale też nie jest tej służbie przeciwne.
Wiele jest rzeczy, które tak naprawdę nie mają znaczenia. Niestety miłość własna nas terroryzuje i kierujemy się w życiu różnymi "obawami" - o własne zdrowie, pozycję, trudy i przeciwności, przyszłość, upokorzenia..., a także oczekiwaniami wobec siebie, innych, wobec swojego statusu materialnego...

Być obojętnym to być prawdziwie niezależnym od dziejowych okoliczności i codziennych przypadłości, to całkowicie zdać się na Bożą Opatrzność, to dać się formować przez łaskę, to wreszcie móc powiedzieć za świętym Pawłem:

Ja bowiem nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem. Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia!